باغ بدیع خاطره خاموش نیست .

تا آن زمان .تا آن روز .روز فتح غیرت .روز فتح اوج. روشن است

وقتی صدای صدها بلال .بانگ اذان فتح رسولان عشق را بر جای جای خاک تب زده می خواند .گویی عبور تجلی با یک نسیم خون نامه خرمی شهر را بر پای بوس خون شهیدان لجام کرد.

ما ایستاده همچو ابابیل .بر زرق و برق لشگریان بوسه میزدیم .گویی عبور خاکی ما فاصله را بی کلام کرد.

ما اهل خاک و دل زده از خاک .تک واژه های ولایتمان را با قطره های خون شهیدان نوشته ایم .رمزی که خرمی باغ مهر را .جاودانه ساخت .

زین گونه لحظه بی تابی زمین بر گنبد و مناره و مسجد سلام داد.

آن روز را ما دیده ایم

روز قیام تن مقابل آهن .روز سلام خون مقابل شمشیر .روز زیارت دستان بی کفن پاهای بی سوار.

گویی میان ما و زمان صدها هزار فاصله تا اوج نور بود

رنجی نبود

مجنونی یافتن و دیدن لیلا........

فرهاد بود تیشه زدن برای زیارت شیرین.....

این گونه قامت ما بر جاودانگی بلندان سلام داد...

باشد که غبار چهره ها را فرتوت کند .

باشد که که روزها سخت بگذرند .جیبها خالی باشند.

باشد که کودکان یتیم شوند .زنها بیوه گردند

اما هرگز مبادکه یادمان رود سر زمینمان را عشق آزاد کرد

هر گز مباد که استقامتمان را .با واژه های سرد تفکر جلا دهیم

با خار های تیز تعصب .با جمله های ترد توهم.

باشد که رسول عشق باشیم.

ان شاالله ....... 

 زنده باد فراموشی که اگر نباشد زمان به تاراج می رود .خاکسترهای اما واگردشتهای ارزو را می پوشاندو تو باور خواهی کرد که در پس یک گرمای جانسوز بارانی نخواهد بارید .

گاهی فکر میکنم کاش می شد کوله بار تک تک ادمها را شکافت .در تو در توی جیهای سفر خاطرات گمشده را جستجو کرد تا محشور شوند .

باور کردن نبو دن همه بودنها یعنی پسوند تنهایی بیشتر کوچنشینهای بادیه .یعنی سرزمین کسانی که روزی بهشت را دیده اند اما قسمتشان شوره زار تشویش بوده است و نان تنهایی . یعنی حجمی از نفسهای پر عمق که حتی فاصله ای را هم پر نمی کند .

حقیقت محض کاروانهای عقیم عشق .بودن برای عبور است .عبور از حقیقتی که نجابتش قرنهاست که  تصویر ساز خوبیهای دنیا شده .

روزی بر روی دفتری با سبز نوشته بود تمام نا تمام من با تو تمام می شود.

من ناتمام هایی را دیدم که تمام شد به صفر نشست .ولی تمام نشد .برای انکه باور کرد که می توان فراموش کرد.

 گاهی روزها حتی برای فکر کردن هم غریبه می شوند.

تمام روحت نیاز مند حقیقتیست که دیکر فرصتی برای حضور ندارند .

لحظه هایت می گذرند و تو در عین هوشیاری در بهت  تمنایی حقیقت را به رویا میسپاری

 تا نباشی تا فراموش کنی بار سنگین محبت تاوانی به وسعت اشک را می پسندد.